Wjazd Chrystusa do Jerozolimy

Wjazd Chrystusa do Jerozolimy opisują wszystkie cztery Ewangelie. Wydarzenie rozpoczynało tydzień Męki Pańskiej zakończony Zmartwychwstaniem, zwany w tradycji chrześcijańskiej Wielkim Tygodniem. W tym dniu wybierano baranki, które miały być złożone w ofierze na żydowskie święto Paschy. W symbolice chrześcijańskiej Chrystusa porównywano do baranka paschalnego. Witano Go jako zapowiadanego w Starym Przymierzu Mesjasza, okazując mu cześć należną cesarzom. Rozpościerano przed nim szaty, świeże gałęzie palmowe i oliwne, wznoszono okrzyki radości, by zaledwie kilka dni później wyrzec się i skazać Go na śmierć. W pierwszych wiekach chrześcijaństwa na pamiątkę wjazdu Chrystusa utrwalił się w Jerozolimie zwyczaj urządzania procesji upamiętniającej to wydarzenie. Tak zapoczątkowana tradycja przerodziła się w święto, jedno z najstarszych we wschodnim kościele, należące do liczby dwunastu Wielkich Świąt. W zachodnim chrześcijaństwie święto nazywane Niedzielą Palmową przyjęło się nieco później. Wizerunki obrazujące Wjazd Chrystusa do Jerozolimy kształtowały się już od IV w. Główną postacią przedstawienia jest Chrystus siedzący zazwyczaj bokiem na osiołku, w pozycji właściwej dla tronującego władcy, a nie jeźdźca. Zbawiciel ukazany jako dostojnik błogosławi prawicą, w lewicy trzyma niekiedy zwój. W otoczeniu rozradowanego tłumu za Chrystusem mogą pojawić się sylwetki Apostołów. W tle kompozycji obrazowej często ukazuje się panorama miasta ze świątynią jerozolimską, a od X w. także widok Góry Oliwnej.

Teresa Bagińska-Żurawska https://orcid.org/0000-0002-9243-3967