Bransoleta żmijowata typu II wg Blumego

Bransoletę żmijowatą typu II według Ericha Blumego wykonano ze srebrnej taśmy, bogato ornamentowanej niemal na całej długości i zakończeniach. Była elementem wyposażenia grobu szkieletowego nr 16 na cmentarzysku w Lubowidzu (dawniej Luggeweise), w województwie pomorskim, niedaleko Lęborka. Pochówek zawierał drugą, niemal identyczną bransoletę, a także dwie zapinki z brązu wariantu Almgren 96 z trzema grzebykami i aplikacjami ze złotej folii, zapinkę z brązu wariantu Almgren 128 oraz kolię paciorków szklanych i bursztynowych. Było to typowe wyposażenie grobów kobiecych w kulturze wielbarskiej. Same bransolety zaś uważane są dziś za klasyczne tej kultury ozdoby.

Znaleziska na cmentarzysku w Lubowidzu pojawiały się od 1898 roku ze względu na działającą tam żwirownię. Przez pierwsze lata inwentaryzował je Eduard Stielow (czynny około 1925–1946) – dyrektor Powiatowego Urzędu Opieki Społecznej, który pełnił także funkcję powiatowego opiekuna zabytków. Materiały odkrywane na cmentarzysku w Lubowidzu w latach: 1898, 1926, 1932, 1934 i 1938 przekazywano do Pommersches Landesmuseum w Szczecinie lub też do Westpreussisches Provinzial-Museum w Gdańsku. Część z nich została opublikowana w lokalnym „Heimatkalender für den Kreis Lauenburg in Pommern”. Regularne badania wykopaliskowe przeprowadził dopiero w latach 1938–1939 Helmut Agde (1909–1940), działający z ramienia muzeum w Szczecinie. Na odsłoniętych 75 arach stanowiska udało mu się wyeksplorować 308 grobów, z czego 241 było szkieletowych a 60 ciałopalnych. Dokładnym opracowaniem stanowiska i odkrytych tam zabytków ruchomych zajął się Ryszard Wołągiewicz (1933–1994) z Muzeum Narodowego w Szczecinie w monografii opublikowanej w 1995 roku.

Bartłomiej Rogalski