Tael, liang

Podstawową cechą chińskiego systemu pieniężnego do końca XIX wieku był prawie całkowity brak monet wykonanych z metali szlachetnych. Banknoty nie cieszyły się zaufaniem społecznym, dlatego podczas większych płatności używano srebrnych sztabek, stosowanych w codziennych transakcjach płatniczych od VII stulecia. W przeciwieństwie do monet, produkcja sztabek nie była monopolem państwowym. Prowadziły ją prywatne banki, firmy handlowe i rafinerie srebra. System ten był oparty na jednostce ciężaru zwanej taelem. Istniało około 170 standardów taeli w zależności od prowincji, miasta a nawet rodzaju płatności. Miarą rządową był tael Kuping („standard skarbowy”) ważący 37,5g. W zależności od kształtu srebrne sztabki nazywane są siodłowymi, żółwiowatymi lub „jedwabnymi butami”. Sztabki podobne do prezentowanego okazu produkowano jako przedmioty podarunkowe w latach czterdziestych XX wieku. Na górnej powierzchni, obok oznaczeń emitenta i jakości kruszcu, wybito znaki szczęścia i bogactwa. Więcej informacji zawierają napisy na stronie spodniej. W pierwszym wierszu wybito wartość nominału – dwa taele. W drugim wierszu, po prawej stronie dużego ideogramu „Emisja”, widnieje napis Dong Chang. Jest to nazwa banku lub firmy produkującej sztabki. Po lewej stronie ideogramu znajduje się oznaczenie „czyste srebro”. W trzecim wierszu umieszczono życzenie: „Niech pieniędzy i skarbów będzie pod dostatkiem”. Sztabki srebrne były często fałszowane, zarówno w przeszłości, gdy były w obiegu, jak i obecnie ze względu na zapotrzebowanie rynku kolekcjonerów. Niektóre egzemplarze mimo oznaczenia „czyste srebro” w ogóle nie zawierają srebra. Sztabki były prawnym środkiem płatniczym w Chinach jeszcze w XX wieku. Mimo że w 1911 roku została obalona monarchia, a Republika Chin kontynuowała zapoczątkowaną w końcu XIX stulecia walutę dolarową, srebrne sztabki odgrywały ważną rolę w transakcjach płatniczych. Ostatecznie zostały wycofane w 1933 roku.

Mieszko Pawłowski