Cokół

Niski ażurowy postument o okrągłym przekroju, wsparty na ośmiu nóżkach rzeźbionych w formie podwójnych zwojów wspartych naprzemiennie na muszlach i mniejszych zwojach ujętych w dwa liście akantu. Zwoje wsparte na muszlach ozdobione pośrodku motywem ostrej rybiej łuski w prostokątnym obramieniu, a pozostałe poziomymi żłobieniami w prostokątnym obramieniu od dołu przykrytymi pojedynczym liściem akantu. Wywinięte na zewnątrz partie zwojów u dołu ozdobiono biegnącym przez środek perełkowaniem a u góry – wąskim paskiem poprzecznego żłobkowania. Przestrzenie pomiędzy nóżkami wypełniają pojedyncze okrągłe kaboszony w prostych obramieniach, ujęte u góry i u dołu parami wąskich wolut i liśćmi akantu. Blat okrągły, nieco zagłębiony, pośrodku opatrzony okrągłym otworem.

Estetycznie stanowi całość z cokołem o numerach inwentarzowych Wil.3256/1, Wil.3254, Wil.3255/1-2 oraz Wil.3256/1-2 i służył prawdopodobnie do ekspozycji dużej orientalnej wazy lub wazonu, podobnie jak cokoły o numerach inwentarzowych Wil.3250/1-2, Wil.3251/1-2, Wil.3252/1-2, Wil.3253/1-2. Ich bogata forma rzeźbiarska oraz złocona powierzchnia w połączeniu z orientalną ceramiką może przywodzić na myśl europejski zwyczaj oprawiania importowanej z Dalekiego Wschodu porcelany w bogato zdobione okucia z brązu złoconego. W XVIII wieku była to dosyć popularna praktyka, mająca nadać dodatkowego splendoru cennym, choć często dosyć minimalistycznym w formie lub dekoracji wyrobom, nie zawsze zaspokajającym europejski apetyt na przepych. Ten zespół postumentów, o motywach neomanierystycznych, był z pewnością doskonałym uzupełnieniem bujnego dziewiętnastowiecznego wystroju Wilanowskich wnętrz.