Zanikanie obrazu I

Danuta Dąbrowska Wojciechowska (1959– ) to jedna z najciekawszych współczesnych artystek związanych ze Szczecinem i wykładowczyni Akademii Sztuki w Szczecinie. Należy do pokolenia, które debiutowało w końcu lat osiemdziesiątych XX w. Tworzy obrazy i obiekty oraz cykle fotograficzne. Od 2006 nieprzerwanie pracuje nad cyklem Receptory i jego kontynuacją – Zanikanie obrazu. W kolekcji muzealnej są miedzy innymi dwie fotografie z tej serii, jedna w formie pozytywu, druga negatywu.

Prezentowany negatyw to czarny fotogram, wykonany w technice fotografii cyfrowej, z białym światłem w centrum. Praca to przykład wielu badań prowadzonych przez artystkę, których przedmiotem jest oko i zdolność percepcji wbudowana w umysł ludzki, gdzie struktury biologiczne nierozerwalnie wiążą się z wzorcami kulturowymi. Jak wyjaśnia autorka: "...cykl Zanikanie obrazu jest takim podglądanym obrazem świata przez tekturowy rulon przyłożony do oka-aparatu. Obrazem w słabym świetle, dlatego pozbawionym koloru, gdyż w mroku receptory odpowiedzialne za widzenie barw są wyłączone."

Ryszard Ziarkiewicz, krytyk, historyk sztuki, redaktor i wydawca Magazynu sztuki określa twórczość Danuty Dąbrowskiej jako konceptualną metaforę, w ramach której rozwija swój konceptualny, a jednocześnie symboliczny język. Artystka przekracza jednak reguły konceptualne, tradycyjnie kładące nacisk na sprowadzenie sztuki do czystych idei i podkreślające intelektualny charakter procesu twórczego, wzbogacając je o wymiar estetyczny i emocjonalny. W jej twórczości można szukać analogii do takich odkrywców polskiej fotografii 2. połowy XX w. jak Zbigniew Dłubak, Zbigniew Staniewski, Andrzej Lachowicz i Józef Robakowski.