Amforka impasto

Dość smukła amforka o spadzistych ramionach i lejkowato rozszerzającej się ku górze szyjce, po której bokach doklejono dwa pionowe uchwyty. Z obu stron naczynia, po środku, na największej szerokości brzuśca plastyczna, dodana ozdoba w kształcie trójkąta zwróconego wierzchołkiem do góry. Kolor powierzchni naczynia nie jest jednolity, są to odcienie od szarobrązowego do błyszczącej czerni.

Wilanowska amforka należy do grupy naczyń określanych przez archeologów terminem „impasto”. Są to wczesne wyroby etruskie, powstające nie na kole garncarskim (jak ogromna większość późniejszej ceramiki antycznej), a tworzone z ręki. Ich kształty nie są wobec tego idealnie regularne, jest tak także w przypadku amforki. Naczynia te powstawały z gliny słabo oczyszczonej, lub nieoczyszczonej wcale, co wpływało na ich jakość i wygląd powierzchni (bardziej szorstkiej i z drobinkami). Często ich dekorację wykonywano w technice rytowania lub odciskania, a dużo rzadziej spotkać można egzemplarze malowane. Ich kolor uzyskiwano przez wypał redukcyjny (bez dostępu tlenu), dzięki czemu powierzchnia przybierała ciemną barwę. Jednak nie była ona doskonale czarna, jak w późniejszych naczyniach zwanych „bucchero nero”. Spowodowane było to niedoskonałościami w konstrukcji pieca. Dopiero na początku VII w. p.n.e. zaczęły powstawać naczynia z materiału lepiej oczyszczonego, a także wypalanego w piecach pozwalających na precyzyjniejszą kontrolę nad temperaturą i dostępem tlenu. Od tego czasu powoli zaczynają się pojawiać naczynia wykonywane w technice „bucchero nero” także obecne w wilanowskiej kolekcji.