Osłona na imbryk

Cylindryczne naczynie rozszerzające się w górnej części, z pokrywą z mosiężnym uchwytem. Pojemnik został wykonany z drewna i pokryty wieloma warstwami laki i dodatkowo ozdobiony delikatną, w głównej mierze floralną ornamentyką. Podstawa i górna krawędź pojemnika została obwiedziona ciągłym ornamentem o powtarzającym się motywie geometrycznym. W górnej części naczynia wycięto kwadratowy otwór na dziobek imbryka. Na pojemniku po bokach wyciętego otworu i powyżej na pokrywie zachowały się otwory i częściowo mosiężne okucia będące niegdyś elementami mechanizmu łączącego pokrywę z pojemnikiem.

Pojemnik służył niegdyś jako ogrzewacz na imbryk, który się nie zachował. Nie jest pewne, czy imbryk kiedykolwiek znajdował się w kolekcji wilanowskiej. Lekkie rozpulchnienie drewnianego przedmiotu sugeruje, że faktycznie pojemnik pełnił kiedyś rolę swoistego termosu. Zapisy w dokumentach archiwalnych wskazują na obecność tego przedmiotu w dawnych Pokojach Chińskich w 1. połowie XIX w. W kolekcji wilanowskiej znajduje się jeszcze jeden analogiczny obiekt, z zachowanym imbrykiem i tekstylnym pokrowcem.

Dekoracja osłona na imbryk jest przykładem rozwoju i przekształcania się stylu nanban, który rozkwitał przez niemal stulecie począwszy od 1542 lub 1543 roku, kiedy do Japonii po raz pierwszy przyjechali Portugalczycy. Pierwsze przedmioty wykonane dla Europejczyków związane były z kultem chrześcijańskim. Zamawiali je jezuici prowadzący misje na terenie Japonii. Późniejsze wyroby przeznaczone na rynek europejski wynikały z zainteresowania egzotyczną estetyką dalekowschodnią.