Wazon ażurowy

Porcelanowy, ażurowy wazon o kielichowatym kształcie, imitujący plecionkę. Na białym tle skośnie przecinających się witek nieregularnie rozmieszczono trójwymiarowe kwiaty, listki i gałązki w pastelowych barwach. Wśród nich rozpoznać można takie gatunki jak lilie, róża, niezapominajki, narcyz, prymulka, czy dzwonki.

Wyprodukowanie porcelanowych, ażurowych przedmiotów było dla wytwórni miśnieńskiej prawdziwym wyzwaniem. Tego typu naczynia tworzono najczęściej z użyciem form gipsowych. Po wyjęciu z formy trzeba jednak było ręcznie usunąć poszczególne fragmenty, aby mógł powstać misterny wzór. Była to czynność trudna i wymagająca wprawy (właściwie niemożliwa do poprawiania), a same delikatne wyroby były bardzo podatne na uszkodzenia i często gięły się lub pękały podczas wypału.

Za autora tego typu modeli uważany bywa Johann Joachim Kaendler – jeden z najsłynniejszych artystów tworzących w manufakturze. Podobno stwierdził on, że jest w stanie stworzyć z porcelany wszystko, co możliwe jest do wykonania w innym materiale. Jak widać jego słowa nie były przesadzone, a wysiłki artystów podejmowane od początków istnienia manufaktury zostały zwieńczone sukcesem. Tego typu modne, ażurowe wazony pełniły najprawdopodobniej funkcję wyłącznie dekoracyjną – ustawiano je na gzymsach kominków, szafach, konsolach, gdzie miały cieszyć oko i zdumiewać misternością wykonania.

W kolekcji wilanowskiej znajduje się więcej podobnie dekorowanych wazonów, trzy z nich mają kształt analogiczny do opisywanego (Wil.2359-Wil.2361), natomiast trzy kolejne są różne w kształcie, ale łączy je ażurowa budowa oraz dekoracja z plastycznych roślin (Wil.2356-Wil.2358). Po raz pierwszy cztery kielichowate wazony łączone są z zapisem w inwentarzu z połowy XIX wieku. Dzięki temu spisowi wiemy, że zdobiły już wtedy Gabinet Lubomirskiej.