Carraccio Agostino (1557-1602) - autoportret

Nazwisko tego twórcy wiele wniosło do historii sztuki. Zaczynał jako syn szewca, a skończył jako wszechstronny erudyta, wykładający nauki przyrodnicze i teorię sztuki na Akademii Bolońskiej, którą założył z bratem Annibalem w 1585 r. Na sławę zasłużył ciężką pracą. Jego specjalnością były malowidła ścienne, którymi zdobił pałace Bolonii, Rzymu i Parmy. Specjalista od fresków spełniał się także w obrazach sztalugowych głównie o tematyce religijnej. Na warsztat brał także portrety czego ów obraz jest przykładem. Jako utalentowany uczeń włoskiego manierysty Prospera Fontany, Lodovico Carracciego(kuzyna) i współpracownik Annibale’a, a więc twórca znający wartość dobrych wzorców w pracy artystycznej zostawił po sobie ogromny zbiór 350 miedziorytów, w których reprodukował m.in. dzieła Correggia i Veronesego. Na autoportrecie widzimy młodego mężczyznę krótko ostrzyżonego, z podwiniętym wąsem i szpiczastą brodą. Ubrany jest szykownie w czarny kaftan z białym wykładanym kołnierzem.

Był człowiekiem prawym, nie przywiązywał wagi do sławy i pieniędzy. Nie założył rodziny i nie doczekał się ślubnego potomstwa, miał jednak syna – Antonia. Zmarł w wieku 49 lat. Został pochowany w Panteonie obok Rafaela, o czym zapewne nawet nie marzył u progu swej kariery. Wywarł przemożny wpływ na pokaźne grono uczniów, wsród których znaleźli się m.in. Francesco Albani, Domenichino, Giovanni Lanfranco, Sisto Badalocchio oraz Antonio (nieślubny syn).

Sławę jego ugruntowało dobre o nim zdanie innych artystów, Caravaggio nazywał go „zdolnym człowiekiem” i „dobrym malarzem”. W supelatywach wyrażał się o nim Bernini, uważając, że „skupiał w sobie wszystko, co dobre: pełną wdzięku linię Rafaela, gruntowną anatomię Michała Anioła, elegancki sposób malowania Correggia, koloryt Tycjana i fantazję Giulia Romano i Mategni”.

Obraz nabyty przez Stanisława Kostkę Potockiego przed 1798 jako autoportret Agostina Ca rraciego, teza ta wymaga jednak wnikliwszych badań.