Martwa natura z dzbanem, talerzem i muszlami oraz tkaniną

Przepych zgromadzonych przedmiotów odpowiada daje wyobrażenie o gustach wyższych warstw społecznych Francji; a w szczególności upodobaniom monarszym, które nadawały ton smakowi mieszczańskiemu. Ze względu na kunszt wykonania każdy z przedstawionych wytworów rzemiosła artystycznego zasłużył sobie na indywidualne podejście i takie właśnie w tym obrazie możemy obserwować. Mocno zindywidualizowane, wiernie odmalowane utensylia są piękne same w sobie. W centrum kompozycji stoi wielki srebrny dzban repusowany i cyzelowany, z medalionami na korpusie i uchwytem w kształcie charta. Z prawej na celowo przewróconym dzbanie (dla ukazania doskonałości przedmiotu z niecodziennej perspektywy) leży taca ze sceną mitologiczną, przed którą dwie muszle w rodzaju nautilusów. Po lewej stronie brunatno-pomarańczowa brokatowa draperia skrywająca brązowy kamienny wazon. W głębi trzon kolumny doryckiej z kanelurami. Skupienie tak dużej uwagi na luksusowych sprzętach rodzi może rodzić zarzut próżności wobec osoby mecenasa, ale i artysty. W obrazie zdecydowanie dominanta jest forma, powstał dla samej przyjemności patrzenia, dla samej dumy z posiadania nie tylko luksusowych przedmiotów, lecz także ich wizerunków, dla zwielokrotnienia efektu obfitości.

Meiffren Conte (ok.1630 - ok.1705) wykształcenie malarskie zdobył w Rzymie, gdzie wyjechał jako młody człowiek i pozostawał pod silnym wpływem Francesco Nolettiego (Fieravino, zw. Maltańczykiem), który specjalizował się w malowaniu niezwykle dekoracyjnych dywanów. Jego ornamentacyjny styl mocno zaważył na pracach Contego. Od 1671 r. Conte pracował w Paryżu i obracał się w kręgu artystów z manufaktury gobelinów, gdzie wytwarzano meble i gobeliny dla króla Ludwika XIV. Działał też w Aix-en-Provence, po czym wrócił do Marsylii (ok. 1675). Tam przez około dwadzieścia lat dekorował królewskie statki i wykonywał projekty dla personelu wojskowego, przez co zyskał sobie przydomek maître peintre des galères. Nie przeszkadzało mu to przyjmować zleceń od swych prywatnych klientów w Prowansji, dla których malował pieczołowicie zakomponowane i z wielką dbałością dopracowywane obrazy. Pod koniec XVII wieku moda na malowanie wyrobów złotniczych osiągnęła apogeum, a praca wilanowska jest doskonałym przykładem tych precyzyjnych aranżacji i umiejętnej gry światła, które wyróżniają artystę.

Malarz często malował różniące się zaledwie szczegółami wersje swych dzieł, nierzadko układające się w całe dekoracyjne serie. W Wilanowie zachował się obraz o bliźniaczej kompozycji

Dominika Walawender-Musz