Kantharos w stylu Gnathia

Kubek o dwóch uszkach na wysokiej stopce z dwoma uchwytami, których formę urozmaicają dwa „węzły”. Naczynia o takim kształcie nazywane są kantharosami. Jest to jeden z kilku typów naczyń służących w Starożytnej Grecji do picia wina. Wilanowski egzemplarz wykonano z czerwonawej gliny, jednak jej kolor na niemal całej powierzchni skrywa warstwa czarnego firnisu (pokostu). Malowana bielą dekoracja malarska naczynia jest dosyć prosta. Składa się z prostej linii przy której z obu stron biegną rzędy kropek, z jednej strony naczynia linia jest przerwana, a na jej wysokości namalowano niewielki, widziany z boku okręt. Tak zdobione naczynia – pokryte czarnym firnisem i ozdobione dekoracją białą, czerwoną i żółtą - powstawały w II. połowie IV i na początku III wieku p.n.e. Ich najlepsze egzemplarze stworzono w rejonie Apulii, na terenie Południowych Włoch. Określa się je terminem „gnathia” pochodzącym od nazwy starożytnej miejscowości Gnathia (Egnazia), w której wiele z nich odnaleziono.

Kantharos wykonano w technice często spotykanej w ceramice Starożytnej Grecji. Po lekkim podeschnięciu naczyń uformowanych najczęściej na kole garncarskim ich powierzchnię pokrywano firnisem, czyli delikatną, specjalnie przygotowaną i oczyszczoną glinką bogatą w żelazo. Czarny kolor pojawiał się na naczyniu dopiero po wypale w piecu, wcześniej glinka miała najprawdopodobniej kolor czerwonawy. Najpierw wypalano je w atmosferze z dostępem tlenu, a po osiągnięciu odpowiedniej temperatury odcinano jego dopływ (zamykając otwory pieca i być może dokładając mokrego drewna), dzięki czemu zawarte w wierzchniej glince tlenki żelaza ulegały redukcji i zmieniały kolor z czerwonego na czarny. Glinka ta także lekko się nadtapiała – nadając naczyniom charakterystyczny, satynowy połysk.