Krzesło

Krzesło na czterech szablastych nogach o przekroju kwadratowym, z siedziskiem o kształcie półkolistym. Przednie nogi zakończone u dołu mosiężnymi sabotami w kształcie lwich łap, u góry przechodzących w motyw wydłużonej palmety o sześciu parach zwiniętych listków. Tylne nogi gładkie, ustawione węziej niż przednie, lekko odgięte ku tyłowi. Carga pod siedziskiem wąska, prosta, gładka. Oparcie zamknięte prosto, nieco odchylone do tyłu, złożone jest z górnego ramiaka łukowato wygiętego ku tyłowi, gładkiej pionowej deski oraz giętych ramiaków bocznych, rozszerzających się ku dołowi i płytkimi łukami spływających ku przodowi, do brązowych sfinksów, umieszczonych nad nogami przednimi. Górny ramiak oparcia, ozdobiony został intarsjowanym pasem dekoracji o motywach roślinnych wici i kwiatów. W górnej partii deski oparcia umieszczono płaskorzeźbiony w drewnie i malowany na kolor złoty motyw sfinksa z rozpostartymi skrzydłami. Siedzisko tapicerowane, obite zielonozłotym adamaszkiem z motywem parzystych pasków.

Krzesło stanowi element kompletu mebli salonowych, na który składa się stół (Wil.4020), kanapa (Wil.4021), dwa fotele (Wil.4022, Wil.4023) i cztery krzesła (Wil.4024–Wil.4027). Mebel stanowi przykład estetyki empirowej, charakterystycznej dla początku XIX wieku, czerpiącej obficie z form oraz motywów dekoracyjnych zaczerpniętych z wzorów antycznych. Styl ten przejawiał się w zamiłowaniu do mebli o prostych kształtach i masywnych proporcjach, często fornirowanych drewnem mahoniowym, którego ciepła, intensywna barwa podkreślała złoty kolor brązowych lub mosiężnych okuć, często złoconych.

Zakup Muzeum Narodowego w Warszawie od osoby prywatnej w 1964 roku, przekazany następnie do zbiorów wilanowskich.