Liściak świderski

Liściak świderski ze Starego Czarnowa, pow. gryfiński pochodzi z badań archeologicznych R. Richtera w latach trzydziestych XX wieku, z których zachowała się dokumentacja oraz zbiór zabytków, głównie neolitycznych. Liściak został wykonany z podłużnego fragmentu krzemienia, tzw. wióra, odbitego od większej bryły. Do jego produkcji użyto krzemienia kredowego bardzo wysokiej jakości. Ma trzonek uformowany poprzez zaretuszowanie krawędzi półsurowca – odbijanie drobnych fragmentów krzemienia z obu stron, wierzchniej i spodniej. Jest to typowy zabieg stosowany w produkcji liściaków przez ludność reprezentującą archeologiczną kulturę świderską. Okaz ze Starego Czarnowa ma odłamany wierzchołek oraz zniszczenia widoczne na krawędziach, powstałe najprawdopodobniej w efekcie uderzenia w twardą powierzchnię, np. kość. Tego rodzaju ślady są charakterystyczne dla grotów broni miotanej. Liściaki świderskie, szczególnie egzemplarze małe, takie jak okaz ze Starego Czarnowa, były wykorzystywane głównie w charakterze grotów strzał i są dowodem na używanie łuków w polowaniach w okresie schyłkowego paleolitu. Większe egzemplarze były grotami oszczepów i włóczni oraz prawdopodobnie narzędziami tnącymi.

Michał Adamczyk