1 marka

W katalogach pieniędzy zastępczych bony o nominale 1 marki nazywa się już dużymi pieniędzmi zastępczymi (Großnotgeld) i zalicza do trzeciego okresu w historii niemieckiego Notgelda (1918–1921), charakteryzującego się największym zapotrzebowaniem na bony wartości 5, 10 i 20 marek. Wydawcy wprowadzali jednak do obiegu również bony o nominałach 1, 2 a nawet 50 i 100 marek. W emisji pieniędzy zastępczych dostrzegano źródło taniego kredytu i dodatkowych środków na bieżące wydatki, mimo, że wzbudzało to inflację. Ponadto lokalne administracje dużymi nakładami pieniędzy zastępczych zaspokajały popyt prężnie rozwijającego się rynku kolekcjonerskim, generując dodatkowy przychód w kasach magistratów.

Również władze Nörenbergu, obecnego Ińska, włączyły się w ten nurt. Wydając prezentowany, niezbyt wyrafinowany graficznie bon o nominale 1 marki, kontynuowały  styl rozpoczęty jeszcze w latach 1916–1922, w okresie małych pieniędzy (Kleingeldscheine), wyemitowaniem nominału wartości 50 fenigów, także z myślą o kolekcjonerach. Prawdopodobnie bony w prezentowanym typie drukowano niemal wyłącznie na potrzeby zbieraczy. Świadczy o tym chociażby ramka okalająca nominał 1 marki, znana w jedenastu odmianach różniących się jedynie detalami zagięć, czy wielość kolorów poszczególnych wersji: jasny brąz, ciemny i jasny pomarańcz. Jedynie pierwsza, brązowa odmiana, drukowana na zwykłym papierze i z odręcznym podpisem, uważana jest bowiem za wydanie obiegowe. Pomarańczowe bony kartonowe z tuszowym faksymile podpisu to wydania kolekcjonerskie. Żeby stworzyć jeszcze więcej atrakcyjnych dla kolekcjonerów odmian, bony uwierzytelniano czterema różnymi pieczęciami: magistratu, miejskiej kasy oszczędności, pieczęcią miejską oraz sporadycznie izby skarbowo–podatkowej. Podobnie postępowano w przypadku bonów wartości 5 i 10 marek.

Mieszko Pawłowski