Zausznica srebrna

Zausznica srebrna pochodzi ze skarbu odkrytego w 1859 roku podczas prac polowych w Kurowie, pow. koszaliński. W glinianym naczyniu ukryte były srebrne monety i ozdoby z końca X wieku. Zausznice są ozdobami głowy. Najczęściej odkrywane są w grobach oraz w skarbach. Można przypuszczać, że noszone były jak kolczyki, lub mocowano je do opasek otaczających skronie, albo chust podobnie jak kabłączki skroniowe. Wykonywane były zazwyczaj ze srebra, rzadziej z brązu. Nie są znane egzemplarze złote. Składają się z kabłąka wykonanego z drutu, ornamentowanego lub bez dekoracji oraz bardziej ozdobnej części dolnej. W przypadku zausznicy z Kurowa jest to półkolista blaszka i przymocowane do jej dolnej krawędzi ozdobne łańcuszki zakończone cieniutkimi blaszkami w kształcie wydłużonych rombów. W innych typach tych ozdób elementami dekoracyjnymi są różnego rodzaju paciorki, guzy i wisiory, często precyzyjnie pokryte filigranowymi drucikami i srebrnymi granulkami tworzącymi niezwykle atrakcyjne wzory.

Na różnice w sposobie noszenia zausznic, w uszach lub na opaskach, wskazują zakończenia drucików tworzących kabłąk. Gruby drut z tępymi końcami, lub jednym tępym a drugim zaopatrzonym w zapięcie sugeruje, ze ozdoba mogła być przymocowana do nakrycia głowy. Kabłąk z cieńszego drutu, zaostrzony z jednej strony i wsuwany w zapięcie z drugiej, umożliwiał noszenie w uchu, tak jak dzisiejsze kolczyki.

Ewa Górkiewicz-Bucka