Widok Szczecina z Łasztowni w stronę zamku i kościoła św. Jakuba

Widoki Szczecina z 1. połowy XIX stulecia odznaczały się dbałością o realia i precyzją w odtwarzaniu szczegółów. Jednym z czołowych przedstawicieli niemieckiego malarstwa biedermeierowskiego był Ludwig Eduard Lütke (1801–1850), przedstawiający w swych pracach także panoramy Szczecina. Urodził się w Berlinie i w mieście tym prowadził czynne życie artystyczne jako malarz, rysownik i litograf. Artystyczne zdolności kształcił w warsztacie ojca – Petera Ludwiga Lütke (1759–1831), cenionego profesora malarstwa pejzażowego berlińskiej Akademii Sztuk Pięknych. Interesował się tematyką marynistyczną, pejzażową, głównie Saksonii, Śląska i Pomorza, a także tworzył widoki rodzinnego Berlina, Poczdamu, Rugii, Harzu oraz Renu. Jego prace zyskały popularność dzięki ich powielaniu za pomocą litografii drukowanych w Królewskim Instytucie Litografii w Berlinie. Artysta kilkakrotnie wystawiał swe dzieła w Szczecinie. W 1836 roku wykonał obraz z fragmentem miasta i portu widzianym z warsztatu szkutniczego na terenie rzecznej wyspy Łasztowni. Artysta przedstawił część usytuowaną na północny wschód od Starego Miasta, z architektonicznymi detalami zabudowy w rejonie szczecińskiego zamku. Weduta ukazuje wierny obraz portu, ze szczegółowym odzwierciedleniem prac w warsztacie szkutniczym i różnorodności statków na Odrze. Płótno namalowane zostało z natury na zamówienie szczecińskiego kupca i radcy miejskiego Augusta Moritza, który w 1851 roku zapisał miastu obrazy ze swej kolekcji dla mającego powstać w przyszłości muzeum miejskiego. Wśród nich znalazła się weduta Lütkego z zamkiem i Starym Miastem oraz bliźniacza weduta z widokiem Szczecina między Mostem Długim a kościołem św. Jana. Weduta z zamkiem, należąca do zbiorów działającego od 1913 roku Muzeum Miejskiego została zdublowana w 1939 roku. Po wojnie uznano ją za zaginioną. Odnaleziona w latach siedemdziesiątych XX wieku została zakupiona do zbiorów Muzeum Narodowego w Szczecinie.

Małgorzata Peszko