Miecz dwuręczny typu XVIII (Oakeshott)

Na początku XIV w. zaczęto w Europie produkcję mieczy długich, z uwagi na sposób chwytu nazywanych również dwuręcznymi, do których zalicza się prezentowaną broń.

Miecz ma wąską głownię z granią o tzw. diamentowym przekroju, co umożliwiało zadawanie pchnięć, celujących pomiędzy szczeliny zbroi. Charakteryzuje się przedłużonym trzonem rękojeści z widocznym, ze względu na brak oprawy, miejscem dokucia. Trudno ustalić czy było to późniejsze przedłużenie, czy powstało na etapie wytwarzania broni. Miecz zyskał przez to inne proporcje stosunku długości głowni do trzonu, występujące też w egzemplarzach ze zbiorów Historiska Museet w Sztokholmie (nr inw. 27706/1965) czy Stralsund Museum (nr inw. 2086). Ten ostatni pochodził z przedwojennej kolekcji szczecińskiego Stadt Museum. Miecz sztokholmski jest datowany po 1400 r., natomiast drugi na koniec XV w. Oba miały analogiczne kielichowate głowice oraz wygięte łukiem ku sztychowi, spłaszczone i rozszerzające się na końcach jelce z trzema lub czterema otworami. Jelec szczecińskiego zabytku różni się od tamtych, jest lekko wygięty ku górze z zawiniętymi końcami. Głowica przypomina kształt kielichowaty, jednak jej dolna część jest krótsza.

Na głowni miecza zachowały się pozostałości po dwóch rytych znakach wypełnionych żółtym metalem. Jeden z nich, składający się z podłużnych nieregularnych kresek, odczytuje się jako znak wilka. Początkowo był on stosowany w Pasawie, później w XIV i XV w. znakowano tak miecze w innych ośrodkach mieczniczych, m.in. Solingen, Augsburgu i Norymberdze. Ponadto na trzpieniu wybito stempel kowalski w formie rozety, interpretowany jako gwiazda.

Justyna Bądkowska