Szeląg

Stralsund u progu XVI wieku wszedł w ostry spór z księciem Bogusławem X (1454–1523) dotyczący miejskiego prawa menniczego z 1325 roku. Władca w ramach reorganizacji mennictwa w zjednoczonym Księstwie Pomorskim, chciał zmusić miasto do zaprzestania bicia własnej monety. Spór zakończył się kompromisem osiągniętym w 1504 roku. Dzięki traktatowi podpisanemu wówczas w Rostoku, Stralsund zachował przywilej menniczy w ograniczonym zakresie. Jednym z warunków było trzymanie się książęcego standardu i zakaz bicia, gdy nie działała mennica książęca.

Zgodnie z umową podstawową walutą był szeląg, bity ze stopu zawierającego 6,5 łuta srebra, próby 406/1000. Choć zawartość kruszcu została obniżona względem pierwotnych 7 i ¾ łuta (próba 484/1000), to wygląd monet nie uległ znaczącej zmianie od około 1416 roku, kiedy to pojawiły się po raz pierwszy. Na awersie, jak zawsze widniały strzała i napis odnoszący się do nowej monety sundzkiej, na odwrocie krzyż równoramienny i sentencja religijna. Nowością były daty, nieco bardziej rozbudowane legendy i dodatkowe oznaczenia w kątach krzyża, które odróżniają od siebie poszczególne emisje. Warto podkreślić, że książęca symbolika nigdy nie pojawiła się na monetach stralsundzkich. Szelągi zaś były bite w znacznych ilościach od 1503 do 1522 roku, po czym nastąpiła przerwa w mennictwie stralsundzkim trwająca szesnaście lat. 

Genowefa Horoszko