Medal Wojska

Medal Wojska za Wojnę 1939-1945 został ustanowiony dekretem Prezydenta RP na Uchodźstwie w Londynie, w dniu 3 lipca 1945 roku. Odznaczenie przeznaczone było dla żołnierzy wojsk lądowych Polskich Sił Zbrojnych. Mogło być nadane czterokrotnie tej samej osobie. Nagradzano dokonane w czasie wojny czyny przynoszące szczególne korzyści Wojsku Lądowemu, a wykraczające poza normalne obowiązki, jak również sumienną służbę w czasie wojny, jeżeli upłynęło nieprzerwane 6 miesięcy od jej rozpoczęcia w jednostkach biorących udział w walce, choć przy kolejnych nadaniach brano pod ocenę już okresy dwunastomiesięczne. Czas służby liczono od 1 września 1939 roku.

Decyzję o przyznaniu podejmował Prezydent RP na Uchodźstwie z możliwością upoważnienia Naczelnego Wodza oraz dowodzących w funkcji przynajmniej dowódcy Korpusu. Od września 1945 roku upoważnienie takie otrzymali Szef Sztabu Głównego, Dowódcy 1. i 2. Korpusu, a także Dowódca Jednostek Wojskowych na Środkowym Wschodzie.

Władze PRL nie akceptowały Medalu Wojska – nie uznając rządu polskiego na uchodźstwie i przyznawanych przez niego odznaczeń, ustanawiały swoje własne. Oficjalnie włączono go do polskiego systemu odznaczeń dopiero ustawą Sejmu RP z dnia 16 października 1992 roku, wtedy również zakończono jego nadawanie.

Prezentowany medal został przekazany przez Związek Bojowników o Wolność i Demokrację (ZBoWiD), organizację kombatancką utworzoną w 1949 roku z połączenia jedenastu stowarzyszeń kombatantów i więźniów obozów hitlerowskich działających od 1945 roku. Związek popularyzował i utrwalał historię oraz tradycje walk o wyzwolenie narodowe i społeczne, opiekował się członkami ZBoWiD i ich rodzinami w zakresie spraw socjalnych, a także aktywizował ich w życie społeczne kraju. ZBoWiD organizował obchody ważnych rocznic i uczestniczył w budowie pomników upamiętniających kombatantów.

Anna Lew-Machniak