Tłok pieczętny

Grabowo, obecna dzielnica Szczecina, było początkowo osadą rozwijającą się wokół założonego w 1360 roku klasztoru kartuzów, który uległ sekularyzacji w 1538 roku, a w połowie XVI wieku został przebudowany i przekształcony przez Barnima IX (1501–1573) w rezydencję książęcą zwaną Oderburg. Zamek, dla którego Grabowo pełniło rolę zaplecza gospodarczego, wspomina w swoim dzienniku Filip Hainhofer (1578–1647) z Augsburga, marszand i kolekcjoner dzieł sztuki, związany z dworem księcia szczecińskiego Filipa II (1573–1618). Po wojnie trzydziestoletniej Oderburg popadł w ruinę, a w 2. połowie XVII wieku jego pozostałości rozebrano. W 1855 roku Grabowo rozwijające się w oparciu o przemysł stoczniowy uzyskało prawa miejskie i do 1900 roku funkcjonowało jako samodzielne miasto. W 1856 roku powstał herb miejski, na podstawie którego wykonano prezentowaną pieczęć miejską, przedstawiającą gryfa przebitego iglicą zwieńczenia wieży, tzw. wiatrowskazem. Herb jest aluzją do Oderburga, dawnego zamku książęcego. Na grafikach współczesnych mu budowli widoczne są bowiem wieże zamkowe z wiatrowskazami pod postacią gryfa, godła rodowego pomorskiej dynastii książęcej. Początkowo władze miasta planowały umieścić w herbie cały zamek Oderburg, ale król pruski Fryderyk Wilhelm IV (1795–1861) uznał, że najwłaściwszy będzie sam wiatrowskaz. Po przekształceniu w dzielnicę Szczecina Grabowo utraciło prawa miejskie i tym samym pieczęć miejska straciła rację bytu. Wykonany w złocistym brązie tłok osadzono na toczonej, polakierowanej na brązowy kolor drewnianej rękojeści.

Mieszko Pawłowski