100 miliardów marek

Po I wojnie światowej w Niemczech inflacyjny wzrost cen połączony z niechęcią ludzi do korzystania z przelewów bankowych i preferowaniem podczas zakupów gotówki skutkował zwiększonym zapotrzebowaniem na fizyczny pieniądz. Lukę po bardzo szybko znikających z obiegu oficjalnych emisjach starano się wypełnić pieniędzmi zastępczymi, które na jesieni 1923 roku, podobnie jak banknoty Banku Rzeszy posiadały już wielomiliarowe nominały.

Pieniądze zastępcze drukował również zarząd powiatu Gryfino, który w sierpniu 1923 roku wydał swoje pierwsze inflacyjne bony. 30 października 1923 roku podjęto decyzję o emisji nowych nominałów, adekwatnych do postępującej inflacji. O zamiarze ubiegania się o kolejne zezwolenie emisyjne zarząd poinformował prezydenta rejencji już 10 października, raportując o ilości pieniądza zastępczego na terenie powiatu. Podobnie jak poprzednie, także to zezwolenie miało umożliwić wydanie pieniędzy zastępczych na łączną kwotę 200 mld marek, jakkolwiek nie wszystkie wcześniej wydrukowane bony znalazły się w obiegu.

Październikowe wydanie graficznie niewiele różniło się od sierpniowego i prawdopodobnie również powstało w drukarni Meyera w Szczecinie. Zastosowano podobny krój czcionek, a niektóre bony otrzymały napisy drukowane czcionkami zbliżonymi do gotyku lub szwabachy. Identyczny był także wzór poddruku, któremu w zależności od nominału bonu nadano inną barwę. Wydrukowano bony o wartościach 100, 200 i 500 mld marek. W celu zabezpieczenia pieniędzy przed fałszowaniem użyto papieru ze znakami wodnymi o specyficznym kształcie. Składały się one z trójkątów o wygiętych ramionach, szczytami dotykającymi krawędzi kół znajdujących się między nimi. Taki motyw w języku niemieckim nosi nazwę Dreieckrad.

Mieszko Pawłowski