Bransoleta wężykowata

Cmentarzysko kurhanowe w Gronowie (niem. Groß Grünow) w okolicach Drawska Pomorskiego jest jednym z najważniejszych stanowisk kultury wielbarskiej na Pomorzu. Zostało odkryte w 1881 roku. Pierwszym badaczem nekropolii był pastor Plato ze Złocieńca, który przeprowadził amatorskie badania w latach 1881, 1887 i 1890. Kolejne odkrycie miało miejsce w 1926 w trakcie budowy drogi do Złocieńca. Był to grób szkieletowy wyposażony w importy rzymskie. W latach 1939-1940 natrafiono na kilka grobów jamowych podczas budowy autostrady Berlin-Szczecin-Gdańsk. Zostały one wyeksplorowane przez społecznych opiekunów zabytków z Drawska, Heinza Hinza oraz dr Fausta. Następnie teren cmentarzyska został zalesiony, gdyż w latach 1940–1941 zrezygnowano z budowy wspomnianej autostrady. Metodyczne wykopaliska, z których pochodzi prezentowana bransoleta, miały miejsce w latach 1973–1977 pod kierunkiem Ryszarda Wołągiewicza (1933–1994) z Muzeum Narodowego w Szczecinie. Ogółem na cmentarzysku odkryto 56 pochówków ciałopalnych i szkieletowych, z czego 49 nakryto nasypami kurhanowymi.

Datowany na 2. połowę II wieku egzemplarz srebrnej bransolety wężykowatej ma kapsułkowe zapięcie, będące głównym elementem dekoracyjnym bransolety. Jej przednia blaszka jednak się nie zachowała. Prawdopodobnie była ona zdobiona filigranem i drutem perełkowym – analogicznie jak druga, bliźniacza bransoleta pochodząca z tego samego grobu (porównaj: MNS/A/19666/1). Obie stanowiły część bogatego wyposażenia pochówku szkieletowego kobiety o wysokim statusie społecznym. Świadczą o tym między innymi pozostałe elementy wyposażenia, jak biżuteria z brązu i srebra, w pojedynczych przypadkach złocona oraz akcesoria do przędzenia. Wszystkie przedmioty zarejestrowane zostały w grobie numer 4, który wraz z czterema innymi nakryty był kurhanem 22. 

Bartłomiej Rogalski