List do Zofii Dutkiewicz-Baruch

List pisany przez Wacława Barucha w czasie, w którym rozpoczęła się już w getcie warszawskim akcja deportacyjna. List wyraźnie odróżniający się w związku z tym od innych i tonacją, i wyglądem fizycznym: pisany ołówkiem, na tylko jednej karcie; litery wyraźne, ich końcówki nadal z elementami kaligraficznymi, ale w wielu fragmentach pismo dużo mniej kształtne niż w innych, jakby rozedrgane, mimo ogólnej staranności. Pełna treść: „Niedziela 28/VII 42. | Droga jedyna moja Zosieńko. Napiszę tylko parę słów bo nie mogę zupełnie zebrać myśli, sytuacja nasza pewnie Ci Zochno najukochańsza moja wiadoma, może Pan Bóg da że się jeszcze zobaczymy ale gdyby nie, to pamiętaj Dziecko moje jedyne że raz w życiu tylko kochałem i kocham, ubóstwiam Cię i nie jestem w stanie opisać miłości przywiązania i tęsknoty jaką przepełnione jest moje serce dla mej najdroższej Zochny. Na całym świecie, taką istotę znaleźć jak Ty Zochno to prawie niemożliwe. | Zosieńko jedyna postaraj się dla mnie o większą sumę pieniędzy postaraj się przyjechać we wtorek wcześniej może uda nam się zobaczyć tam gdzie ostatnim razem, o godz. 10 czekaj do 12-tej jeżeli się nie uda idź do Stachy i czekaj na telefon bez paczek najwyżej trochę cukierków kwaśnych. Co do pieniędzy to zostaw u księdza w parafi[i]. Dużo opowie Ci Zochno oddawca. Módl się za mnie a może Pan Jezus nas nie opuści. | Twoje do ostatniego tchnienia | Witki”.

oprac. Przemysław Kaniecki