1 milion marek

Pierwsze czeki bankowe, które przystosowano do pełnienia funkcji środków płatniczych pojawiły się na niemieckim rynku pieniężnym na początku września 1922 roku. Opiewały wtedy jeszcze na niezbyt duże kwoty, od 50 do 1000 marek. Nominały czeków rosły jednak wraz z inflacją i już pod koniec września 1922 roku zaczęły ukazywać się dokumenty o wartościach 2 i 5 tysięcy marek, w a grudniu sporadycznie nawet 10 tysięcy. Na początku 1923 roku coraz częściej zaczęto emitować czeki o nominałach 10 i 20 tysięcy. Wczesną wiosną 1923 roku już regularnie uczestniczyły one w obiegu razem z czekami 50-tysięcznymi, których pierwsze wydania znane są z lutego. W lecie, powszechnymi stały się czeki wartości 100, 250 i 500 tysięcy marek, a późnym latem i wczesną jesienią 1923 roku na czekach drukowano nominał 1 miliona. Podczas hiperinflacji, późną jesienią 1923 roku zdarzały się także przedruki starych czeków, którym nadawano wówczas wartość 20, 50 lub 100 miliardów marek.

Badacze i kolekcjonerzy niemieckiego pieniądza zastępczego długo zastanawiali się, czy formularze czekowe uznać za formę pieniądza, czy jedynie za pisemne zobowiązanie płatności określonej sumy. Wszystko jednak wskazuje na to, że czeki pełniły funkcje pieniędzy i należy traktować je jako pieniądz zastępczy. W latach 1922-1923 na terenie Niemiec kilkadziesiąt instytucji finansowych jak i firm prywatnych stosowało czeki.

Przedstawiony formularz czekowy opatrzony datą 24 sierpnia 1923 roku i kwotą 1 miliona marek, firmowany przez kołobrzeską Kasę Depozytową Banku Niemieckiego wystawił oddział kołobrzeski Banku Słupskiego S. A. Podobne czeki na kołobrzeską Kasę Depozytową Banku Niemieckiego wystawiał także sam Bank Słupski S. A. w Słupsku. Były to tak zwane czeki krzyżowe, dość częsta praktyka wśród współpracujących ze sobą niemieckich instytucji finansowych podczas inflacji.

Fioletowy stempel Ungültig świadczy o wykupieniu czeku przez emitenta i późniejszym sprzedaniu go na rynku kolekcjonerskim.

Mieszko Pawłowski