skróty po głównych elementach serwisu
strona główna strona główna
Zmień język na angielski EN
Zaloguj się
wyszukiwarka serwisu
zmień język naEN
treść serwisu

Sztuka azjatycka Muzeum Narodowe w Szczecinie

Obiekty

9
młynek modlitewny wraz z tekstem modlitewnym - Ujęcie z boku z prawej; Klepsydrowy, ręczny młynek modlitewny z uchwytem w formie tulejki w kształcie ściętego, wydłużonego stożka składający się z się z pięciu elementów oraz arkusz z tekstem modlitewnym. Mosiężny pąk lotosu u szczytu, kościano-mosiężna, klepsydrowa część z łańcuszkiem i inskrypcją oraz mosiężna podkładka tworzą bęben młynka. Poniżej znajdują się trzy kolejne elementy: niewielka, kościana podkładka, mosiężny uchwyt, z którego wystaje ostry, stalowy szpikulec oraz zwitek papieru z drukowanym tekstem w tybetańskim piśmie o czarnym kolorze, w sześciu rzędach. Młynek ozdobiono kamieniami pokrytymi niebieską emalią oraz motywami ślimacznicy, roślinnym, stylizowanych przecinków, zaokrąglonych linii i okręgów, zlokalizowanymi na mosiężnej powłoce bębna. Wymienione wzory wykonano z niklowanej blaszki mosiężnej, pociętej na drobne paseczki, przypominają zdobienie granulacją. Na kościanej części bębna wyrzeźbiono dwa razy słowa mantry:

Młynek modlitewny wraz z tekstem modlitewnym

nieznany

1901 — 1950

Muzeum Narodowe w Szczecinie

Zhenmushou (strażnik grobowca) - ujęcie z przodu; Duża, wykonana z porcelany postać z ludzką twarzą. Ciało postaci i podstawa pokryte szkliwem w odcieniach brązu, zieleni, żółci, beżu. Nie zachowały się szkliwienia na głowie, jedynie żółto-zielony fragment na lewym uchu. Z czubka głowy wyrasta stożkowaty róg, natomiast nad czołem zaznaczono trzy malutkie różki. Za dużym rogiem znajduje się uszkodzona, nieszkliwiona część o kielichowatym kształcie. Uszy postaci są duże i odstające. Głowę osadzono na torsie uskrzydlonego lwa z kopytami byka. Bestia wydaje się wpół siedzieć i wpół kucać. W podstawie znajduje się okrągły otwory Pierwotnie brakowało fragmentu prawego skrzydła, małego, środkowego różka na czole oraz zakończenia dużego rogu. Brakujące części uzupełniono podczas prac konserwatorskich.

Zhenmushou (strażnik grobowca)

nieznany

618 — 907

Muzeum Narodowe w Szczecinie

wazon typu famille rose - ujęcie z przodu; Porcelanowy wazon zdobiony wielobarwną dekoracją naszkliwną w pastelowych odcieniach z przewagą różu w typie famille rose. Kształt gruszkowaty, szyja szeroka zakończona rozszerzającym się wylewem, w którym widoczny jest z przodu półokrągły ubytek. Wazon bogato zdobiony licznymi motywami dekoracyjnymi. W jego górnej części znajdują się po bokach dwa uchwyty w formie stylizowanych lwów chińskich w kolorze pastelowej zieleni. Brzeg wylewu zdobiony dookolnie, z przodu kwiat lotosu o czerwonym kwiecie, żółtych i zielonych liściach na białym tle oraz zgeometryzowanym wzorem roślinnym w kolorach zielonym i różowym na żółtym tle. Szyję oddzielono od brzuśca biegnącymi dookolnie wzorami: ornamentem meandrycznym o różowej, żółtej i seledynowej barwie oraz znajdującym się pod nim motywem grzyba nieśmiertelności w niebieskim, żółtym, czerwonym i seledynowym kolorze. Brzusiec oraz szyję zdobią czworoboczne pola (rezerwy) o seledynowych bordiurach wypełnione tzw. motywem Stu Antyków (Hundred Antiques/Hundred Treasures) na białym tle. Pola wypełniają przedmioty i rośliny w dość nieformalnym układzie. Na szyi wyodrębnić można: rogi nosorożca, śliwki, wazon z peoniami na stojaku, różnorodne wazy (z przykrywkami oraz bez, na stojaku oraz bez), akwarium na stojaku, dyski z jadeitu, podwójną tykwę, z której unosi się smużka dymu oraz inne niezidentyfikowane przedmioty. Na brzuścu pokazano: śliwki, wazę z kwiatami na stojaku, akwarium na stojaku, parę skrzyżowanych rogów nosorożca, toaletkę z lustrem, różnorodne wazy, donicę z miniaturową rośliną na stojaku, naczynie na wysokim stojaku oraz inne niezidentyfikowane przedmioty i rośliny. Dół wazonu ozdobiony dookolnie geometrycznym motywem w postaci pionowych żółtych i różowych pasków na seledynowym tle.

Wazon typu famille rose

nieznany

1751 — 1900

Muzeum Narodowe w Szczecinie

gąsior początkowy ozdobny - Ujęcie ze skosu; Półcylindryczna dachówka typu gąsior z zewnątrz szkliwiona zieloną glazurą. Zasklepiona okrągłą, ozdobą plakietką z odciśniętym, reliefowym wizerunkiem smoka. Smok zieje ogniem, ma rogi, długie wąsy, grzywę, cztery łapy, wijące się, długie, łuskowate ciało. Obok jego paszczy widać płonącą perłę. W plakietce, nad smokiem znajduje się mały, okrągły otwór. Na dachówce widoczne przetarcia, rysy, ubytki, spękania oraz odbarwienia - największe w górnej części plakietki i na grzbiecie – u dołu, przy krawędziach.

Gąsior początkowy ozdobny

nieznany

1801 — 1910

Muzeum Narodowe w Szczecinie

donica ozdobna - Ujęcie z przodu; Kamionkowa donica z trzema dekoracyjnymi nóżkami, widoczne dwie z trzech, szkliwiona celadonem w jasnozielonym odcieniu. Ma kształt odwróconego, ściętego stożka. Jej nogi stylizowane są na łapy zwierzęce, zostały doklejone do wykonanego na kole garncarskim korpusu. Powierzchnia naczynia została ozdobiona wklęsło-wypukłym ornamentem reliefowym, podzielonym na trzy poziome strefy oddzielone dookolnie biegnącymi listwami. Górny i dolny pas wypełniono motywami roślinnymi – najprawdopodobniej peoniami, środkowa część natomiast składa się ze wzoru roślinnego (peonie) oraz wypukłych linii ułożonych w różnych sekwencjach, przedstawiających osiem podstawowych trygramów. Na ściankach widoczne ślady klejenia oraz drobne ubytki.

Donica ozdobna

nieznany

1501 — 1600

Muzeum Narodowe w Szczecinie

zhong (dzwon chiński) - ujęcie z przodu; Wykonany z brązu dzwon o soczewkowatym przekroju poprzecznym. Na płaskim hełmie znajduje się korona w formie trzpienia, zdobionego rysunkami ptaków, z małym pałąkowatym uszkiem na szczycie zwieńczonym kuleczką i drugim, wygiętym pod kątem prostym, wychodzącym z hełmu i połączonym z trzpieniem za pomocą okrągłej obejmy. Na bogaty ornament reliefowy w postaci siatki wzoru geometrycznego (meander) i zoomorficznego (przedstawienia wężowatych stworzeń, być może smoków) po bokach nałożono kolce mei (w górnej części) oraz guzki (w dolnej części), natomiast w centrum płaszcza wykonano inskrypcję chińskim pismem małopieczęciowym. Dzwon tego typu nie posiada serca, jego środek pozostaje pusty.

Zhong (dzwon chiński)

nieznany

1122 p.n.e. — 256 p.n.e.

Muzeum Narodowe w Szczecinie

pielgrzym Shancai Tongzi (?) wraz z wypełnieniem - ujęcie z przodu z prawej; Monumentalna, drewniana, złocona rzeźba postaci męskiej w pozie adoracji przedstawia prawdopodobnie młodego pielgrzyma. Postać stoi na postumencie z rękami wyciągniętymi przed siebie i dłońmi złożonymi w pełnym szacunku geście. Ma pogodny wyraz twarzy, lekko uniesione brwi, duże, brązowe oczy, podłużne uszy i otwarte, lekko uśmiechnięte usta z widocznym uzębieniem. W jego policzkach zaznaczono dołki, natomiast w płatkach usznych wydrążono niewielkie otwory. Gładko zaczesane czarne włosy zwijają się w niewielkie koczki: z przodu jeden i z tyłu dwa. Pielgrzym ubrany jest w długie, kilkowarstwowe, sięgające za kolana szaty, natomiast z jego ramion i rąk opada tkanina w formie szala. Na jego obu nadgarstkach i kostkach widoczne są bransolety. Stopy ma nagie.

Pielgrzym Shancai Tongzi (?) wraz z wypełnieniem

nieznany

1601 — 1644

Muzeum Narodowe w Szczecinie

figurka Bodhisattwa Awalokiteśwara Padmapani wraz z wypełnieniem - ujęcie z przodu; Z prawej strony mała, wykonana z brązu figurka przedstawiająca Bodhisattwę Awalokiteśwarę Padmapani wraz z wypełnieniem w postaci trzech zwitek papieru, rozłożone na płasko z przodu (dwie zapisane, jedna czysta), z lewej strony figury trzy patyczki (patyczek w trzech częściach? - najprawdopodobniej był to jeden patyczek na który zawinięto arkusze papieru), obok w miseczce materiał sypki na który składa się: zawartość roślinna (ryż, nasiona) oraz glina - przechowywane w osobnej kopercie, kartoniku i woreczku strunowym. Postać ludzka o skupionej, lekko uśmiechniętej twarzy, na głowie diadem. Stoi na lotosowym postumencie o 11 parach odwróconych płatków, którego górną część ozdobiono paciorkami. Ubrana jest w szaty królewskie: przewiązaną w talii tkaninę z paskiem od którego odchodzą łańcuszki z paciorków oraz biżuterię książęcą: trójramienny diadem, parę, dużych, okrągłych kolczyków, podwójny naszyjnik z paciorków z wisiorkami, bransolety na nadgarstkach i przedramionach. Do prawego ramienia przylega kwiat lotosu (typowy atrybut), natomiast po lewej stronie, symetrycznie, na tej samej wysokości, przylega przypominający kwiat lotosu niezidentyfikowany atrybut Awalokiteśwary. Obie dłonie ułożone są w geście argumentacji: kciuk i palec wskazujący złączone, tworzą krąg. Prawa uniesiona jest na wysokości klatki piersiowej, lewa opada wzdłuż ciała, zatrzymując się na wysokości biodra. Z ramion figurki zwisa przewieszona skóra antylopy.

Figurka Bodhisattwa Awalokiteśwara Padmapani wraz z wypełnieniem

nieznany

1801 — 1900

Muzeum Narodowe w Szczecinie

thanka; Mahākāla depczący po ciele Ganeśy - Ujęcie z przodu; Nieobszyty i nieoprawiony obraz bóstwa na bawełnianym płótnie z sześcioramiennym Mahākālą depczącym po ciele słoniogłowego Ganeśy w centrum. Duża postać ciemnoniebieskiego Mahākāli wypełnia całą kompozycję. Ma pękaty brzuch, czerwone, stojące włosy, dodatkowe, trzecie oko na czole, brwi w postaci jaskrawych płomieni oraz otwarte usta, w których uwidoczniono zęby, język oraz cztery kły. Ubrany jest w przepaskę ze skóry tygrysa i koronę z pięciu ludzkich czaszek na głowie (sanskryt pancakapala). Nad środkową czaszką widoczny jest niebieski wąż i połówka dordży (sanskryt wadżra) wieńcząca płonący klejnot. Z jego szyi zwisa bardzo długi, sięgający do kostek naszyjnik w formie girlandy ze ściętych ludzkich głów (sanskryt muṇḍamālā, kapālamala). Ramiona i brzuch oplata mu zielony wąż. Mahākāla ma długie i ostre – szponiaste – paznokcie. W górnych dłoniach trzyma okrągły różaniec z czaszek - w prawej i trójząb (tybetański rtse-gsum, sanskryt triśūla) - w lewej; w środkowych dłoniach: obrzędowy bębenek damaru w prawej, nadprzyrodzoną broń - lasso lub pętlę (w sanskrycie nazywaną pāśa) w lewej; natomiast w dolnych: w prawej mały, ręczny nóż w kształcie półksiężyca (nepalski kartika, sanskryt kartari), a w lewej naczynie z ludzkiej czaszki (tybetański kapala, sanskryt kapāla) wypełnione ludzkimi organami. Na przedramionach, przegubach dłoni i kostkach ma bransolety – prawdopodobnie z ludzkich kości – oplecione małymi, kolorowymi wężami. Z jego uszu zwisają duże, bogato zdobione kolczyki z błękitnymi klejnotami. Pośrodku brzucha znajduje się zawieszona na cienkim łańcuszku, oplecionym wokół klatki piersiowej, zawieszka najprawdopodobniej przedstawiająca koło życia. Leżący pod stopami Mahākāli Ganeśa ma białe ciało, które od pasa w dół ubrane jest w czerwoną, połyskującą tkaninę. Jego ramiona oplata zielona szarfa, natomiast na torsie widać sznury zielonych korali lub klejnotów. W prawej dłoni trzyma miskę z czaszki wypełnioną klejnotami (?), w lewej bliżej nieokreśloną roślinę, którą wkłada do pyska. Główne postacie umieszczono na lotosowej podstawie otoczonej jaskrawymi płomieniami. W górnej części kompozycji, w obłokach, pośrodku, widoczny jest górujący nad pozostałymi postaciami Lodothaya w czerwonej czapce – nauczyciel szkoły Nyingma (tzw. szkoła, zakon Czerwonych Czapek, najstarsza ze szkół buddyjskich w Tybecie). Siedzi on na lotosowym tronie w pozycji lotosu (sanskryt padmāsana), a jego ręce ułożone są w geście nauczania (sanskryt dharmacakra). Ma nimb oraz srebrną mandorlę. Po obu jego stronach widoczny jest kwiat lotosu. Po lewej stronie na lotosie znajduje się księga z naukami buddyjskimi. W górnym i dolnym lewym rogu malowidła znajdują się dwie postacie depczące po ludzkich, nagich ciałach. Są to przedstawienia gniewnej manifestacji Awalokiteśwary (tybetański Chenrezig, sanskryt Avalokiteśvara). Wyglądem przypominają Mahākālę: mają trzy oczy, stojące, płomienne włosy, na głowach koronę z pięciu czaszek oraz przepaskę z tygrysiej skóry na biodrach. Górna postać jest ciemnoniebieska, w prawej ręce trzyma obrzędowy bębenek damaru. Dolna jest bordowa, w prawej ręce ma bębenek, a w lewej misę z czaszki wypełnioną ludzkimi organami. Obie przedstawiono na tle jaskrawych płomieni i lotosowej podstawie. W górnym i dolnym prawym rogu kompozycji znajdują się kolejne dwie postacie wyglądem podobne do Mahākāli. Górna, siedząca na ciemnym koniu to prawdopodobnie Dugon Trakshad – główny towarzysz (pomocnik) Mahākāli. Ubrany jest w czerwoną szatę i buty. W prawej dłoni trzyma trójząb, a w lewej misę z czaszki. Pod kopytami konia widoczne jest nagie, ludzkie ciało. Koń i jeździec umieszczeni są na białym obłoku w otoczeniu jaskrawych płomieni. Dolna postać to bogini Palden Lhamo (sanskryt Śridewi) – służebnica Mahākāli. Nad jej koroną z pięciu czaszek znajduje się ozdoba z pawich piór. Siedzi na nieujeżdżonym ośle – kiangu tybetańskim. W uniesionej prawej ręce trzyma dordże osadzone na sandałowym trzonie. W lewej dłoni na wysokości serca ściska wypełnioną krwią misę z czaszki dziecka zrodzonego z kazirodczego związku. Z jej prawego ucha wystaje lew, a z lewego wąż. Osioł zwraca łeb w stronę bogini, która ma na sobie czarną, jedwabną szarfę, przepaskę z tygrysiej skóry i naszyjnik (girlandę) ze świeżo ściętych głów ludzkich. Siodło wierzchowca zrobione jest z ludzkich skór, przymocowano do niego parę czarno-białych kości oraz magiczną kulę ze sznura widoczną przy tylnej nodze osła obok oka. Do pasa ma przymocowaną sakwę z chorobami oraz czerwoną tabliczkę do rzucania zaklęć. Przedstawiona jest na tle ciemnych (brązowych) płomieni. Pośrodku, w dolnej części kompozycji umieszczono siedzącą na brunatnym niedźwiedziu postać podobną do Mahākāli. Jest to prawdopodobnie Kszetrapala (sanskryt Kṣetrapāla). W prawej dłoni trzyma nóż kartika, w lewej misę z czaszki wypełnioną ludzkimi organami. Przedstawiony na lotosowej podstawie w otoczeniu jaskrawych płomieni. Dodatkowo w prawym górnym rogu kompozycji zauważyć można małe słońce, a w lewym zamknięty w okręgu księżyc. Tło malowidła stanowi wyobrażenie nieba (góra) oraz ziemi (dół). Kompozycja wykończona została wąską, czerwoną ramą. Odznacza się bogactwem detali i starannością wykonania. Wydaje się kanoniczna. Na jej odwrocie znajduje się zapisany czerwonym tuszem tekst w jęz. tybetańskim. Widoczne są ślady maszynowego szycia (wewnątrz czerwonej ramki), liczne przetarcia (awers) oraz odbarwienia (rewers). Być może thanka została odpruta od materiałowej bordiury.

Mahākāla depczący po ciele Ganeśy

thanka

nieznany

1891 — 1910

Muzeum Narodowe w Szczecinie

Znaleziono 9 obiektów

Brak wyników

Może Cię również zainteresować:

Dodaj notatkę

Edytuj notatkę

0/500

strona główna

Ustawienia prywatności

Używamy plików cookie, aby ułatwić Ci korzystanie z naszego serwisu oraz do celów statystycznych. Plikami cookie możesz zarządzać, zmieniając ustawienia swojej przeglądarki internetowej. Więcej informacji w Polityce prywatności.

Jakiś filtr
Data od:
Era
Wiek:
—+
Rok:
—+
Data do:
Era
Wiek:
—+
Rok:
—+
Dodaj zakres